Sens i bezsens wydają się pojęciami, które w sposób doskonały oddają opozycję między tym, co prawdziwe, zrozumiałe, wartościowe, a tym, co takie nie jest. Sensowne zdanie może nas przekonać, sensowna decyzja zdobywa naszą aprobatę. Jakie jednak można określić warunki użycia tych pojęć, jakie są warunki sensowności w ogóle?
Kategorie „sensu” i „bezsensu” towarzyszą myśli filozoficznej od jej zarania. Niezbywalne były one już dla starożytnych Greków i chociaż w antycznej grece trudno znaleźć terminy w pełni odpowiadające „sensowi” i „bezsensowi”, to powszechnie operowano obydwoma tymi konceptami w literaturze i filozofii okresu klasycznego. Zarówno sens jak i jego przeciwieństwo traktowano na równi. Trudno zatem uznać, że u swych źródeł filozofia to jedynie poszukiwanie sensu i walka z jego brakiem.
Problem sensowności oraz jej braku jest obecny również w filozofii analitycznej, gdzie odnosi się przede wszystkim do języka i jego elementów. Sensowność wyrażenia umożliwia jego zrozumienie i jest tożsama z posiadaniem przez nie wartości logicznej, a w związku z tym jest własnością szczególnie pożądaną w metodologii nauk i logice. Jednak jakie należy przyjąć kryteria sensowności? Czy jest ona zależna jedynie od poprawnego stosowania reguł gramatycznych i kategorii semantycznych danego języka? Jaki status mają paradoksy i absurdy i czy możemy je w pełni zrozumieć? Czy niemożliwość sformułowania problemu w sensownej formie językowej przesądza o jego pozorności i wyklucza go z obszaru filozofii i nauki?
Zagadnienie sensu i bezsensu posiada również niewątpliwy związek ze sferą praxis i z problematyką wartości. Związek ten może być co najmniej dwojakiego rodzaju. Po pierwsze, możemy mieć na uwadze kwestię sensowności albo bezsensowności zdań służących wyrażaniu sądów wartościujących. Po drugie, możemy zwrócić uwagę na to, co czyni nasze problemy, działania lub całe życie sensownymi albo bezsensownymi, czyli co sprawia, że mają one wartość lub są wartości pozbawione.
W filozofii już od długiego czasu daje się zaobserwować zjawisko, które można określić jako „rozproszenie sensu”. Taka sytuacja może jawić się nam zarówno jako szansa jak i zagrożenie. Szansa, ponieważ uwolni nas od mylnych osądów, udostępniając nam lepszy ogląd na otaczającą nas rzeczywistość i zostawiając więcej miejsca na sprawcze działanie. Zagrożenie, ponieważ usunięcie jednolitej podstawy, źródłowego sensu, może prowadzić do dowolności, niemożliwości ustalenia jakichkolwiek kryteriów myślenia i działania. Współczesna refleksja filozoficzna stoi w obliczu zarówno owej szansy, jak i owego zagrożenia.