Jerzy Nowosielski przybył do Łodzi mając dwadzieścia siedem lat, był żonaty z Zofią Gutkowską i już posiadał bogate doświadczenie artystyczne. Studiował ikonopisarstwo w Ławrze Uniowskiej św. Jana Chrzciciela w Uniowie pod Lwowem oraz pracował jako asystent u Tadeusza Kantora w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie. Był również związany z Grupą Młodych Plastyków wokół Kantora, grupą plastyków nowoczesnych i krakowskim Klubem Artystów. Biorąc udział w licznych wystawach, zdobył uznanie, między innymi podczas wystawy plastyków nowoczesnych w Klubie Młodych Artystów i Naukowców w 1947 roku, wystawy "Polish Art Today" w Nowym Jorku (1948) czy I wystawy Sztuki Nowoczesnej w krakowskim Pałacu Sztuki (1948/1949).

Podczas łódzkiego okresu, Nowosielski eksperymentował nie tylko z abstrakcyjnymi kompozycjami, ale również podjął wyzwanie realizmu. Pomimo tego, że tworzył wiele abstrakcyjnych dzieł, nie zaprzestał malować realistycznych scen, takich jak akty, plażowe pejzaże, gimnastyczki i pływaczki, sceny rodzajowe, portrety czy martwe natury. Jego prace były pełne wdzięku i cechował je unikalny, świadomy prymitywizm nowoczesny, który zachowywał autentyczność przedstawianych przedmiotów.

W Łodzi Nowosielski pełnił różne funkcje, m.in. kierownika artystycznego państwowej Dyrekcji Teatrów Lalek i wykładowcy w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Zajmował się także projektowaniem fasad w Miejskim Biurze Projektów w Łodzi. W 1956 roku miał okazję zaprezentować swoje prace na wystawie artystów polskich podczas XXVIII Biennale Sztuki w Wenecji. W 1962 roku opuścił Łódź, przenosząc się do Krakowa, gdzie związał się z Akademią Sztuk Pięknych.

W obecnej kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi znajduje się dwadzieścia sześć prac Jerzego Nowosielskiego, w tym jedenaście z okresu łódzkiego. Wystawa poświęcona temu okresowi artystycznemu jest pierwszą, która prezentuje publiczności wyłącznie sztukę tego niezwykłego twórcy.