Warszawska Orkiestra Sentymentalna (WOS) gra muzykę Warszawy, filmu rewii i kabaretu lat 20. i 30. Piosenki z repertuaru Adama Astona, Wiery Gran czy Mieczysława Fogga, aranżacje Henryka Warsa i Rostworowskiego, wykonania orkiestr Golda i Petersburskiego, Karasińskiego i Kataszka, nieustannie ich inspirują. Walce, tanga, fokstroty, rumby i slow-foxy – WOS wybiera to, co najlepsze wśród bogactwa sceny i ekranu dwudziestolecia i czasów powojennych i przywraca do życia ze współczesną wrażliwością muzyczną, zachowując styl i ponadczasowy urok dawnych melodii.

Muzyka tamtych czasów nawiązuje do amerykańskiej muzyki popularnej, a jednocześnie osadzona jest w unikalnej i bujnej kulturze polskiego Dwudziestolecia. Jej unikalna finezja i energia rozsadzała parkiety przed stu laty – i rozsadza je teraz. Przedwojenna Warszawa zwana była przecież „Paryżem Północy”, miejscem, w którym spotykała się kultura Wschodu i Zachodu. Orkiestra Sentymentalna przenosi ten klimat we współczesność – w najlepszym guście.

Od debiutu na na festiwalu Polskiego Radia „Nowa Tradycja” w 2015 roku WOS wydała cztery płyty i zagrała setki koncertów w Polsce i za granicą. Dwie pierwsze płyty zespołu – „Umówmy się na dziś” i „Tańcz mój złoty” – opowiadają bujną historię muzyki rozrywkowej Dwudziestolecia. Kipiące energią taneczne szlagiery, tragiczne historie miłosne, tanga, przy których się zarumienicie – mamy to wszystko. „Śpiewnik Kolędowy” przypomina dawne nagrania przedwojenne, a także czerpie z polskiej muzyki tradycyjnej. Pomyślany został jako akompaniament towarzyszący wspólnemu, rodzinnemu kolędowaniu. Ostatnia płyta zespołu, „Płyń Wisełko”, opowiada o codzienności żołnierzy, w szczególności ułanów, o ich ideałach i dramatach, poświęceniu i tęsknocie, a także radości, namiętnościach. Utwory te, potraktowane sentymentalnie, tanecznie i lekko, służą radosnemu świętowaniu.

Warszawska Orkiestra Sentymentalna jest trzonem nowej, wspaniałej mody na muzykę retro. Daje drugie życie unikalnemu stylowi muzycznemu Dwudziestolecia, któremu nie dane było dojrzeć – jego rozkwit brutalnie przerwała wojna i okupacja. Dzięki takim zespołom, jak Orkiestra, dzisiejsza Polska młodzież słucha jazzu i szaleje na parkietach w rytm nowych wykonań stuletnich dziś utworów. To kulturowy fenomen.
Żeby w niego uwierzyć, trzeba to zobaczyć na żywo.

SKŁAD ZESPOŁU:
Gabriela Mościcka – śpiew, akordeon
Lena Nowak – klarnet, śpiew
Kazimierz Nitkiewicz – trąbka
Mateusz Kowalski – perkusjonalia, śpiew
Jakub Fedak – wibrafon
Łukasz Owczynnikow – kontrabas
Krzysztof Baranowski – mandolina, gitara