Werdykt: Łódzkie Spotkania Teatralne
Data publikacji: 2006-12-01
ŁST obchodziły zarówno 15., jak i 30. rocznicę. Przegląd, który wyrósł w latach 60. z tradycji teatru studenckiego, w 1979 r. uciszyły partyjne naciski po 15. edycji. W 1992 r. Marian Glinkowski, kierownik Ośrodka Teatralnego ŁDK, wznowił festiwal.
Sukces łódzkiej alternatywy: Teatr Klasy B pod opieką Anny Ciszowskiej dostał pierwszą nagrodę podwójnie jubileuszowych Łódzkich Spotkań Teatralnych 2006. Wyprzedził go zespół Zielony Wiatrak z Sopotu, laureat Grand Prix
Ale jubilat zaskoczył bywalców, przyzwyczajonych do całonocnych dyskusji z jurorami, spontanicznych debat, tłumów pod salami i nocujących na podłodze studentów warszawskiej Akademii Teatralnej. Tym razem było spokojnie, grzecznie i pusto... Wyjątkowo zgodne jury przekazywało zespołom zdawkowe uwagi, a publiczność mościła się w fotelach. Nawet niedzielna kłótnia o spektakl Teatru Klasy B nie zmieniła sennego obrazu Spotkań. Jurorzy rozjechali się jeszcze przed zakończeniem festiwalu: werdykt odczytała Ewa Wójciak, szefowa Teatru Ósmego Dnia. Po ubiegłorocznej aferze o występ Suki Off i atmosferze wspólnotowego buntu wobec odradzającej się w Polsce cenzury nie zostało ani śladu. Zespoły koncentrowały się na jednostkowych przeżyciach, nie na politycznych problemach.
Gdyby móc opisać ŁST 2006 jednym zdaniem, było równo. Zarówno konkurs, jak i w nurt prezentacji, trzymał poziom jak dobry teatr repertuarowy. Ale pozostał niedosyt. Porywacze Ciał zabawili widzów pół-improwizowanym "Ra-Re", uplecionym z "babskich plotek". Komuna Otwock wskrzesiła historię lewackiej grupy terrorystycznej lat 70. Baader-Meinhof. Akademia Ruchu skonfundowała widzów absurdem "Chińskiej gry". Ale "alternatywność" nieco przysnęła. Mam nadzieję, że to tylko krótki sen zimowy sceny off.
Brak komentarzy