Ludzka sylwetka wytłoczona w „pieczęci”, zalana gęstą, przeźroczystą materią – to rzeźbiarski środek ekspresji DAGMARY HORAB. Zatopione w masie postacie lub twarze budzą wątpliwość: czy mamy do czynienia z martwym ciałem, zatopionym niczym preparat medyczny lub owad w bursztynie? Czy z obrazem płodu, nowego człowieka, którego dojrzała forma dopiero się kształtuje? Dagmara Horab w umiejętny sposób pokazuje, jak wizualnie podobny może być początek i koniec ludzkiej egzystencji. DOMINIKA SADOWSKA eksploruje możliwości wykorzystania fotografii do uwieczniania człowieka i jego otoczenia. Prace Sadowskiej uświadamiają nam przy tym, że zdjęcie nie jest transparentnym zapisem, ale otwartym polem kreacji. W cyklu Ingerencje artystka sfotografowała stare zabawki. Zastosowanie odpowiedniego naświetlenia i kadrowania, uniemożliwiającego ocenę rozmiarów i proporcji, sprawiło, że pierwotna funkcja przedmiotów przestała być czytelna. Zabawki stały się nowymi, budzącymi niepokój obiektami. To przykład zainteresowania Dominiki Sadowskiej problemem zmienności percepcji przedmiotów w zależności od otoczenia, kontekstu i nadawanych im funkcji. Artystka pokazuje, że wizerunek każdej rzeczy jest przez nas odbierany emocjonalnie i interpretowany ciągle na nowo, w indywidualny sposób. Introwersja interesuje KRYSTYNĘ DANIELĘ JAŁKIEWICZ. Obiekt rzeźbiarski Smutki ilustruje poczucie osamotnienia. Opowiada o mierzeniu się z nieprzezwyciężalną samotnością, którą niesie ze sobą stan melancholii. Ciężki drewniany płat „unosi się” nad ziemią, wbrew sile grawitacji wzmaganej przez ciężar metalowych odważników. „Smutki” nie uziemiają, ale stanowią element determinujący życie introwertyka. MAGDALENA MOSKWA w swojej twórczości eksploruje doświadczenia cielesności – niedoskonałej, pełnej oznak tracenia sił witalnych, często krępującej, ale brutalnie bliskiej rzeczywistości, w której piękno przenika się z brzydotą. Ubrania-obiekty Magdaleny Moskwy, są niepraktyczne i często niezgodne z ludzką anatomią. Usztywnione, w niezwykły sposób pozszywane kostiumy zamiast służyć człowiekowi, wtłaczają go w ciasną wizję projektanta. Stają się symbolem poświęcenia dla kulturowej, środowiskowej presji – niczym osiemnastowieczne gorsety czy chińskie tradycje krępowania kobiecych stóp. Z obiektem eksperymentuje także ADRIANA LISOWSKA, tworząca biżuterię na podstawie odlewów ciała. W ten sposób tradycyjne spojrzenie na ozdobę jako uniwersalny obiekt przechodzący z rąk do rąk, z pokolenia na pokolenie, zastąpione zostaje wizją skrajnie zindywidualizowaną, obciążoną fizycznością konkretnej osoby. Odlewy ciała jako pamiątki, jako elementy bliskiej osoby konfrontuje z fotografią – najpowszechniejszą praktyką stymulowania pamięci o człowieku. Piątka artystek współpracowała wcześniej w ramach festiwalu OtwARTa Wystawa. Autorką projektu ekspozycji jest związana z festiwalem Magdalena Moskwa. To właśnie doświadczenia i znajomości zawarte przy okazji tego wydarzenia zaowocowały pomysłem na wspólną prezentację. Jak podkreślają artystki: ''W przedstawianych przez nas pracach zawarty jest duży ładunek empatii i świadomość tego, że wszyscy mamy podobną naturę i zmagamy się z podobnymi problemami. Nawet bardzo osobiste doświadczenie może zyskać wymiar ponadosobisty w geście dzielenia się swoimi przemyśleniami i odczuciami''. Wystawa czynna: od poniedziałku do piątku w godz. 14.00-18.00 do 2 marca Gdzie: Szósta Dzielnica, Piotrkowska 102 (II piętro, wejście z bramy)