Kompozytor z Bonn, uważany za ostatniego z muzycznych klasyków, z usposobienia i talentu należał już raczej do romantyzmu. Swoimi pomysłami rozsadzał porządek i logikę klasycznych form. Świadczą o tym utwory, które znalazły się w programie łódzkiego koncertu: V Koncert fortepianowy i III Symfonia „Eroika”. Obie kompozycje są utrzymane w tonacji Es-dur, którą wybierał Beethoven, gdy chciał nadać muzyce rysy bohaterskie. Obie dowodzą rozmachu w traktowaniu formy i odwagi w wypełnianiu jej nową treścią. „Eroika”, napisana przez 32-letniego kompozytora, to jeden z jego pierwszych kroków na drodze do w pełni indywidualnego stylu. Także okoliczności pozamuzyczne dowodzą silnego charakteru i bezkompromisowości twórcy. Przypomnijmy, że swą symfonię dedykował on początkowo Napoleonowi Bonaparte. Na wieść, że Pierwszy Konsul Republiki koronował się na cesarza, we wzburzeniu wymazał z karty tytułowej dedykację, zastępując ją ogólnikowym: „pamięci bohatera”. V Koncert fortepianowy Es-dur zdumiał XIX-wiecznych słuchaczy potężnymi rozmiarami: sama pierwsza część liczy 578 taktów, czyli więcej, niż początkowe części V lub IX Symfonii. Co więcej, utwór nie rozpoczyna się, jak Pan Bóg przykazał, ekspozycją orkiestry, lecz quasi improwizacją instrumentu solowego, wspartą na kilku akordach zespołu. W Filharmonii Łódzkiej ten utwór usłyszeliśmy w interpretacji Ning Ana, amerykańskiego pianisty chińskiego pochodzenia. Jest laureatem wielu cenionych konkursów, m.in. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Cleveland (USA, 1997), Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety w Brukseli (Belgia, 1999) i Ogólnoamerykańskiego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Miami (USA, 2000).