Józef Panfil urodził się 28 czerwca 1958 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Dzieciństwo spędził na wsi w Smardzewicach. W 1978 roku ukończył Liceum Sztuk Plastycznych w Łodzi. Studia ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Łodzi. Dyplom uzyskał w 1984 roku. Zajmuje się malarstwem i rysunkiem. Jest wykładowcą w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych: w kilku Galeriach BWA w Polsce, w Galerii Heer w Oslo (1998 r.), Państwowej Galerii Sztuki w Toruniu (1999r.), Galerii Muzeum w Tomaszowie Mazowieckim (2000r.) oraz ponownie w Galerii Heer w Oslo (2001 r.). Wystawy zbiorowe z jego udziałem były organizowane w Polsce w kilkudziesięciu galeriach. Wystawy za granicą miały miejsce m.in. w Bonn, Santorini (Grecja), Oslo, Nowym Jorku. Artysta zdobył wiele wyróżnień i nagród. Jego prace znajdują się w zbiorach licznych galerii sztuki oraz w prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą. O malarstwie Józefa Panfila: Józef Panfil jest jednym z najciekawszych, najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów współczesnych. Obdarzony niezwykłą wrażliwością na kolor, czerpie inspiracje z otaczającej natury. Maluje pejzaże, wnętrza świątyń, pełne prawdy psychologicznej portrety, martwe natury. Jest twórcą niezależnym, nie ulega ideologicznemu przymusowi nowoczesności. Potrafi wielokrotnie, przez całe lata przedstawiać ten sam motyw, tę samą postać. Maluje cykle obrazów: widoki z pracowni, portrety, martwe natury, pejzaże polskie i pejzaże śródziemnomorskie, architekturę i wnętrza świątyń (...) Postawę Józefa Panfila jako człowieka i artysty zawsze kształtował pełen uwielbienia stosunek do natury, do rodzinnej ziemi. Artysta maluje znane zakątki, poruszające miejsca, następujące po sobie pory roku, ale za każdym razem nowe – wiosnę i lato, jesień i zimę; rejestruje barwy, które towarzyszą zmianom pór dnia i nocy, porankowi i wieczorowi, walce światła z ciemnością, blaskowi słońca. W pejzażach artysty nie ma ludzi, często jest architektura, najczęściej przyroda – zasłuchana w siebie, zapatrzona we własną urodę. On nie tylko odtwarza, lecz przede wszystkim wyraża przyrodę, oddaje nie tylko jej kształty zewnętrzne, lecz także jej nastrój, aurę – jej duszę. Józef Panfil nie próbuje wiernie oddawać natury, jest bowiem świadomy, że nie może przekazać jej niezwykłego wyglądu, ponieważ jest ona znacznie bogatsza w barwach i bardziej w nich intensywna. Artysta jest wierny swoim motywom, ciągle wraca do wątków, które są u niego naczelne i wiodące. Maluje to, co wypływa ze wzruszenia i przeżycia. Uczy ciszą, pokorą, niespiesznością. Jest w jego obrazach szacunek dla wartości, dla tradycji dla historii i wynikająca z tego pokora wobec świata. Jeżeli szukamy w świecie i sztuce harmonii, światła i nadziei, to w malarstwie Józefa Panfila na pewno je odnajdziemy. Zofia Katarzyna Posiadała /ze wstępu do katalogu wystawy/ Kuratorem wystawy jest Anna Małaczyńska. Wystawa czasowa w Muzeum Miasta Łodzi Łódź, ul. Ogrodowa 15 29 kwietnia – 30 maja 2010 Józef Panfil. Malarstwo