Jest to pierwsza część tetralogii Pierścień Nibelunga, której treść odnosi się do starogermańskich mitów. Złoto Renu kompozytor skomponował w latach 1853–1854. Po raz pierwszy zostało wykonane wbrew jego zamierzeniom, pod naciskiem mecenasa, króla bawarskiego, Ludwika II, 22 września 1869 r. w Operze Dworskiej w Monachium. Wagner był przeciwny samodzielnemu wykonywaniu poszczególnych części tetralogii. Jako pierwsze ogniwo pełnego cyklu dzieło zostało zaprezentowane dopiero 13 sierpnia 1876 r. podczas otwarcia gmachu festiwalowego w Bayreuth. Akcja przenosi nas do legendarnej Germanii. Karzeł, Nibelung Alberyk, podstępem wykrada złoto, którego w głębinach rzeki strzegą Córy Renu. Postępkiem swym wiele ryzykuje, jednak nic nie jest mu straszne – legenda głowi bowiem, że każdy, kto posiądzie złoto spoczywające w głębinach Renu, wykuje z niego pierścień i wyrzeknie się miłości – będzie panował nad światem. Tymczasem złoto staje się również celem władcy bogów, Wotana. Wotan rozkazał dwóm olbrzymom Fafnerowi i Fasoltowi wybudować dla siebie siedzibę – Walhallę. Jako wynagrodzenie obiecał im Freję, boginię radości i młodości. Ponieważ nie dotrzymał obietnicy, olbrzymi porwali Freję i w zamian za nią zażądali złota Renu. Wotan wyrusza więc po złoto. Podwładni Alberyka wykonali pierścień i hełm ze złota Renu, pozwalający na przybieranie dowolnej postaci. Wotan, który przybywa do jaskini karła, podstępnie namawia go, aby ten zamienił się w smoka, a następnie w ropuchę. Naiwny Alberyk ulega jego namowom, po czym zostaje obezwładniony i zmuszony do oddania złota. W gniewie karzeł rzuca przekleństwo na każdego, kto będzie w przyszłości nosił pierścień. Gdy Wotan oddaje olbrzymom złoto w zamian za Freję, spełnia się przekleństwo Alberyka – podczas kłótni o podział skarbów Fafner zabija Fasolta. Gdy Wotan powraca do Walhalli i przechodzi przez most, widzi Córy Renu, opłakujące utratę złota. 09 pażdziernika 2010, sobota Filharmonia Łódzka