Koncert Lecha Janerki w Teatrze Małym
Data publikacji: 2011-09-06
11 września w Łodzi w Teatrze Małym
z koncertem wystąpi Lech Janerka. Artysta alternatywny, niezależny, wielokrotnie nagradzany, obecny w
muzycznym świecie polskiego rocka od ponad trzydziestu lat.
Lech Janerka w polskiej muzyce rockowej pojawił się pod koniec lat 70. Wraz z żoną
- Bożeną Janerką - występował wtedy na festiwalach piosenki studenckiej.
W 1979 założył zespół Klaus Mitffoch.
W składzie z Janerką zespół nagrał tylko jedną płytę (Klaus Mitffoch), która przez
wielu uznana została za jedną z najistotniejszych w historii polskiej muzyki rockowej.
Ekspresją album dorównywał ekspresji zespołów punk rockowych, charakteryzował się
jednak znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyczną i harmoniczną. Teksty
odnosiły się do rzeczywistości PRL lat 80., wiele z nich stanowiła zawoalowana krytyka
panującego reżimu, a także wezwanie do walki (np. Powinność kurdupelka, Klus
Mitroch).
Album zwyciężył w ankiecie Magazynu Muzycznego wśród dziennikarzy na album
trzydziestolecia i wśród czytelników magazynu Tylko Rock na album lat 80.
W 1986, po odejściu z zespołu, Janerka wydał Historię podwodną - płytę sygnowaną
już swoim imieniem i nazwiskiem. Płyta ta, o znacznie spokojniejszym (muzycznie i
lirycznie) charakterze, oceniona została zarówno przez krytyków jak i słuchaczy
bardzo wysoko. Innowacją było zastąpienie gitary wiolonczelą przetwarzaną
elektronicznie, na której grała i do dzisiaj gra Bożena Janerka. Niemal wszystkie
zawarte na "Historii Podwodnej" utwory znalazły się na krajowych listach przebojów
(np. Konstytucje, Niewole, Ta zabawa nie jest dla dziewczynek).
W następnych latach Janerka wydał kolejne albumy. Nie przyniosły one już tak
spektakularnych sukcesów, niemniej ugruntowały jego pozycję na polskim rynku
muzycznym, jako twórcy niezależnego, oryginalnego, pozostającego niejako na
uboczu sceny rockowej. Lech Janerka często zmieniał charakter muzyczny swoich
utworów (np. album Bruhaha pełen był ostrych gitarowych riffów Wojciecha Seweryna,
a Ur ze swoimi poszukiwaniami nowego brzmienia była z kolei daleka od estetyki
rocka). Wśród fanów twórczości Janerki można się spotkać z opinią, że warstwa
muzyczna kolejnych albumów pozostawia coraz większy niedosyt np."Nie słuchaj co
kto mówi", w przeciwieństwie do coraz bardziej poetyckich i głębokich tekstów.
W 2002 ukazuje się płyta "Fiu Fiu" co owocuje Fryderykami w kategoriach: płyta
alternatywna i autor roku. W tym samym, 2002 roku Janerka nagrał utwór mający
stanowić element kampanii na rzecz przyznania Wrocławiowi organizacji wystawy EXPO
w 2010. W nagraniu wzięła udział elita polityczna i artystyczna Wrocławia (a także
m.in. biskup i komendant policji). Przedsięwzięcie to odbiło się szerokim echem we
Wrocławiu, wielu oddanych fanów twórczości Janerki odebrało je jednak jako
niezrozumiałe zerwanie z dotychczasową niezależnością. Artysta - zapytany o powody
nagrania "Nadziei o Wrocławiu" - odpowiedział, że może nagrywać co mu się żywnie
podoba, bo jest już za stary, żeby się przed kimkolwiek krygować.
W 2005 muzyk wydał płytę Plagiaty, nagraną w zmienionym składzie: z gitarzystą
Damianem Pielką, który zastąpił zmarłego 5 lutego 2004 Wojciecha Seweryna i
Michałem Mioduszewskim na perkusji. Płyta zdominowana gitarą akustyczną zawiera
kompozycje, które Janerka grał w czasach młodzieńczych, natomiast teksty zostały
napisane współcześnie. Krążek spotkał się z uznaniem zarówno publiczności, jak i
krytyków. W tym samym roku Janerka otrzymał za niego nagrodę Superjedynka w
kategorii "płyta alternatywna". Piosenki Rower i "Ramydada" dotarły do czołowych
miejsc polskich list przebojów, a teledysk do"Rowera " zdobył grand prix na festiwalu
polskich wideoklipów Yach Film. Za ten utwór Janerka otrzymał Fryderyka w kategorii
"piosenka roku". Oprócz tego został uhonorowany Fryderykami w kategoriach: płyta
alternatywna i kompozytor roku
Data: 11 września 2011
Miejsce: Teatr Mały w Manufakturze
Adres: ul. Drewnowska 58b, Łódź
Brak komentarzy